Był wielkopolskim arystokratą, działaczem społecznymi politycznym oraz mecenasem kultury. Powstaniec listopadowy (1830), który walczył także w powstaniu wielko-polskim (1848). Współtworzył Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk i pełnił funkcję jego prezesa. Jego pasją było kolekcjonowanie dzieł sztuki oraz pamiątek narodowych. Odnosząc się do swoich działań organicznikowskich, hrabia Tytus w jednym z listów do żony pisał: „nie dla swego imienia, ale dla narodu zbierałem”. Od 1829 r. chronił od zapomnienia polskie źródła historyczne, wydając je drukiem. Uznajemy go za twórcę Biblioteki Kórnickiej, jak również Arboretum Kórnickiego.

Syn hrabiego Tytusa Działyńskiego i Gryzeldy Celestyny Działyńskiej. Odziedziczył po ojcu majątek i starał się kontynuować jego dzieło. Brał udział w powstaniu styczniowym, za co ukarany został zaocznym wyrokiem śmierci. Zarządzając majątkiem, dążył do gospodarczego i kulturalnego podniesienia poziomu życia mieszkańców, otaczał troską szkolnictwo wiejskie. Jego majątek nadszarpnęła w znacznym stopniu działalność dobroczynna, wspieranie powstania styczniowego, atywność społeczna czy zakupy pamiątek narodowych. Umierając bezpotomnie, w 1880 roku przekazał majątek swojemu siostrzeńcowi Władysławowi hrabiemu Zamoyskiemu.

Była córką hrabiego Adama Tytusa Działyńskiego i Gryzeldy Celestyny Działyńskiej. Znana jest jako działaczka społeczna i autorka prac z zakresu pedagogiki. W 1882 roku założyła w Kórniku Szkołę Domowej Pracy Kobiet, uczącą i wychowującą Polki w duchu religijno-patriotycznym. Na skutek rugów pruskich, posiadająca obywatelstwo francuskie Jadwiga została zmuszona do opuszczenia zaboru pruskiego. Przeniesiono również szkołę, która kontynuowała działalność w Kuźnicach (Zakopane). Motto placówki brzmiało: Służyć Bogu – służąc Ojczyźnie, służyć Ojczyźnie – służąc Bogu. Przed śmiercią zaangażowała się wraz z córką i synem w tworzenie Fundacji Zakłady Kórnickie.

Syn Jadwigi Zamoyskiej i generała Władysława Zamoyskiego. W 1889 roku wykupił on dobra zakopiańskie, które za sprawą rządu austriackiego stały się prywatną własnością niemiecką. Po zakupie okazało się, że Zamoyski jeszcze przez 18 lat będzie musiał toczyć spór sądowy o Morskie Oko. O determinacji hrabiego świadczyć może przytoczona przez Stanisława Barabasza historia: „Jeden z kolejnych austriackich rzeczoznawców powiedział do hrabiego z niesmakiem po obejrzeniu akt sprawy: – Dla tych kilku nieużytków robić tyle hałasu… Zamoyski na to wyjął mu z rąk kapelusz i z zimną krwią usiadł na nim. Ekspert krzyknął, żałując tak bezceremonialnie potraktowanego nakrycia głowy. Wówczas hrabia wyjaśnił: – Pan krzyczy o kapelusz wartości kilku koron, a Polska nie ma krzyczeć o najpiękniejszy zakątek swej ziemi”. To, że w granicach odrodzonego państwa polskiego znalazła się znaczna część Tatr, jest w dużej mierze jego zasługą. W czasie I wojny światowej Zamoyscy mieszkali we Francji, a Władysław angażował się w prace Komitetu Narodowego Polskiego, aktywnie działając na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości. Po powrocie do niepodległej ojczyzny osiadł w Kórniku. Ponieważ nie widział wśród najbliższej rodziny osoby, która mogłaby kontynuować jego rodowe dzieło, postanowił utworzyć podtrzymującą tę tradycję fundację. Aby zapewnić jej nienaruszalność i mieć pewność działania zgodnego z jego intencjami, 16 lutego 1924 roku, w obecności Prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego, Władysław i Maria Zamoyscy podpisali akt donacyjny. Zwracali się w nim do Sejmu, Senatu i rządu RP z prośbą o opiekę nad powstającą Fundacją. W kwietniu 1924 roku hrabia utworzył Fundację z dóbr kórnickich i zakopiańskich. Sejm przyjął ustawę powołującą Zakłady Kórnickie 30 lipca 1925 roku, a miesiąc później Senat ją zatwierdził.

Córka gen. Władysława Zamoyskiego i Jadwigi Zamoyskiej. W 1908 roku założyła w paryskim domu Zamoyskich Biuro Opieki nad Polskimi Robotnikami we Francji, które wspierało Polaków we Francji i otaczało ich opieką duszpasterską. Po wybuchu I wojny światowej przybrało nazwę Opieka Polska i de facto pełniło w Paryżu rolę polskiego konsulatu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Maria prowadziła w Kórniku Zakład dla Chłopców – szkołę z internatem dla dzieci z potrzebujących rodzin.